martes, 21 de febrero de 2017

NO ES UNA DESPEDIDA





NO ES UNA DESPEDIDA.

Muchos años cotizados, de los cuales poco más de cuarenta dedicados a la atención sanitaria. Sacrifiqué mi carrera de maestra a cambio de la atención al paciente. He decir que, auque siempre me gustó la docencia, no hubiera cambiado mi trabajo por ningun otro; la ateción al paciente me gustó. Pero hay que dar paso a la juventud. Creo que he cumplido suficientemente con la sociedad y con el mundo laboral. 

Ante todo quiero agradecer. No a aquellos compañeros que por tener una categoría profesional superior a la mía, han creído que también eran superior a mí como persona. No, a esas personas no tengo nada que agradecer. Tampoco he de agradecer a aquellos profesionales que me negaron en su momento un ascenso de categoría. Ellos no creyeron en mis facultades laborales, pero por suerte el juez sí reconoció mi merecido ascenso. Y tampoco voy a agradecer a aquellas personas que después del primer período de suplencias dieron mal informe de mí a los superiores en lugar de adverirme personalmente que mi actitud era errónea. Afortunadamente estas personas forman una minúscula parte de los compañeros que he llegado a conocer.
    A todos los demás muchas, muchas gracias. Gracias por haberme mostrado el mundo sanitario, gracias porque cada uno de vosotros me habéis aportado algo, o mucho, a nivel profesional y personal. Gracias por vuestros consejos, y gracias por escuchar los míos. Gracias por esos momentos de serenidad en que habeís abierto el corazon, desnudando vuestras emociones ante mi. Sabéis todos cuánto me gusta escuchar historias. Gracias por vuestra paciencia al enseñarme. Y gracias por creer en mi. En defintiva, gracias por haber formado parte de mi historia. 
   Ahora ya habéis dejado definitivamene de ser compañeros de trabajo. A partir de hoy mismo sois simple pero ámpliamente amigos. 
   También agradezco enormemente a aquellos superiores que creyeron en mi, dándome una segunda oportunidad a pesar de los malos informes presentados por algunos (no) compañeros. Gracias a aquellos responsables que han sabido entender mis momentos de angustia personal o familiar y me facilitaron cambios de turno o dias festivos. Gracias a esos jefes que han confiado en mi profesionalidad y me han dejado actuar en libertad.
    Me enorgullece poder decir que he tenido la suerte de formar parte de un gran equipo con plantilla de unas tres mil personas, y que he llegado a conocer casi a una tercera parte de estas personas. Gracias, gracias por quererme y gracias por dejaros querer.


Me atrevo a dar alguno consejos, no en vano el paso de los años es lo mejor para el asentamiento y el discernir. Ante todo os quiero decir que tengáis en cuenta que prácticamente una tercera parte de nuestra vida transcurre mientras prestamos nuestro esfuerzo y conocimiento a cambio de un salario. Por ello es importantísimo que el ambiente de trabajo sea cómodo y amigable.Ya que hay que ir a trabajar, hacedlo con alegría y entusiasmo. No permitáis que la desgana arruine vuestro día. No perdáis nunca de vista que vuestros compañeros no son vuestros enemigos. Cada uno ha de desempeñar su labor desde su puesto de trabajo, pero no os olvidéis que hay un objetivo común: el paciente; que tampoco es el enemigo. Es la “materia prima” de la industria de la salud, la parte esencial e indispensable de vuestro trabajo. No seáis individualistas, ayudad a unos y otros en la medida que la preparación profesional lo permita. No hagáis competición entre vosotros y no uséis el despacho del jefe como si fuera una sala de confesión, no está bien.
    Pero tampoco os dejéis aminorar por la empresa. Permaneced unidos, porque la unión da la fuerza. Trabajad bien y mucho, sí, pero también exigid una justa recompensa. Pedid lo vuestro sin vergüenzas ni miedos.


No quiero olvidar que también he podido cometer errores, que quizá haya decepcionado a alguien, o que incluso os haya molestado en alguna ocasión. Si es así pido mi más sincera disculpa. Y tened en cuenta que, a bien seguro, ha sido involuntariamente.


Ante todo mis queridos antiguos compañeros tened presente que no me despido de ninguno de vosotros. Nos veremos, o nos hablaremos, o nos escribiremos, pero no me despido de vosotros porque cerca o lejos estaremos juntos. A mi me encontraréis siempre que queráis, sabéis que soy muy accesible en mis redes.
    Me despido de mi puesto de trabajo. De fines de semana durmiendo y trabajando. Me despido de conducir casi dormida deseando llegar a casa. De cenas interrumpidas mil veces por el timbre del paciente. Me despido del salario pagado por mi empresa y me acojo al salario pagado por el Estado. Me despido de pasar la mitad de la semana sin dormir con mi marido y de rechazar invitaciones por tener que trabajar.
    Pero de mis amigos, vosotros, no hay depedida posible.





11 comentarios:

  1. Corazón. Tengo un gran orgullo de haberte tenido de compañera/madre por muchos años. Lo bueno es que siempre se que estarás ahí. Te vas de tu puesto de trabajo pero no de nosotros. Te quiero. Un beso.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias mi amigo. Yo sí que he tenido suerte de conocerte a ti y a tu mujer, Cristina. Nos vemos...

      Eliminar
  2. gràcies a tu per haver-me ensenyat tant, com a companya i com a persona has estat insuperable, i la última faceta que he conegut de tu, la d'escriptora, et considero esplèndida, i ho has demostrat ara amb aquest blog on has obert el teu cor amb moltíssima sinceritat i valentia, no tothom sabem expressar els nostres sentiments així. Jo personalment , t'admiro molt i et dono les gràcies per haver compartit amb tu tots aquets anys, últimament no gaire, però properament ja farem el possible per compartir moments agradables i més ara, sense el neguit de les guàrdies, hores de son, etc. Disfruta d'aquesta nova etapa de la vida i segueix escribint novel.les, blogs o el que sigui.....jo gaudeixo molt llegint-te. Gràcies Juani.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Moltes gràcies pels teus ànims. M'encanta que t'agradi la meva sencilla forma d'escriure. I més venint de tu, que precissament ha guanyat un premi de poesia. En veiem, ja ho crec

      Eliminar
  3. gràcies a tu per haver-me ensenyat tant, com a companya i com a persona has estat insuperable, i la última faceta que he conegut de tu, la d'escriptora, et considero esplèndida, i ho has demostrat ara amb aquest blog on has obert el teu cor amb moltíssima sinceritat i valentia, no tothom sabem expressar els nostres sentiments així. Jo personalment , t'admiro molt i et dono les gràcies per haver compartit amb tu tots aquets anys, últimament no gaire, però properament ja farem el possible per compartir moments agradables i més ara, sense el neguit de les guàrdies, hores de son, etc. Disfruta d'aquesta nova etapa de la vida i segueix escribint novel.les, blogs o el que sigui.....jo gaudeixo molt llegint-te. Gràcies Juani.

    ResponderEliminar
  4. Juani .. precioso lo que has escrito. Palabra por palabra. Con mucho sentimiento. Como todo lo que haces. Ha sido un placer haber compartido estos años. Aunque hace ya tiempo que no coincidimos por horario ... siempre serás la Juani. Que aunque no tengas el contacto del día a día ... siempre está. Nunca pasas a ser una extraña. Y cuando te ve ... te recibe con una sonrisa sincera.
    Contigo aprendí. Las recetas.. jijij Con mi uniforme azul .. cuanto tiempo!!
    Y sabes ? Nunca me olvidaré de eso. No las recetas... sino como trataste. Como una más. Con cariño. Y eso .. no es fácil cuando eres la nueva... y eso .. nunca se olvida.. y eso ...hace la diferencia. Por eso mi pequeño homenaje hacia ti.
    Espero y deseo .. que la vida te trate como te mereces. Mucha salud .. y que puedas disfrutar de cada segundo libre que te has ganado. Que conociéndote .. seguro que lo aprovecharas. Leyendo .. admirando el lindo paisaje que tienes desde tu casa y disfrutando de los amigos y de la familia.
    Un beso y hasta pronto ��

    Me recibiste ... como hacen las personas como tú.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ya lo creo que recuerdo el primer día. Eres una gran compañera y una gran trabajadora. Además no puedo olvidar que me sigues con mis libros. Gracias guapa.

      Eliminar
  5. Un gran escrito que expresa con mucha sinceridad y sentimiento tus propias vivencias en tu trabajo. Eres muy especial Juanita, los que caen a tu alrededor tienen que admirarte por la gran persona que eres, no porque seas mi prima, sino porque sabiendo muy bien como eres tu, se como supiste hacer bien tu trabajo sin menos despreciar a tus compañero y compañeras que de seguro estarán mas de unos o una triste, por que te vas a tu merecido descanso de "jubilada". ya harás otras cosas totalmente distintas y que también disfrutarás de hacer lo que mejor te parezca y viviendo el día a día. Sabes! eres una gran mujer y sobre todo una gran persona y que toda la familia te queremos por ser como se debe ser las personas buenas y honestas para con los demás, sencilla y alegre, y sobre todo una estupenda PRIMA. TE QUIERO JUANITA, UN BESO.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Jejeje. Como ya no tenemos abuela, tengo primo. Muchas gracias por creer en mí y por quererme. Un fuerte abrazo

      Eliminar
  6. Juani
    Disfruta de la nueva fase de tu vida que tienes por delante y quédate con todos los inolvidables momentos bonitos que te ha dado tu trabajo!
    Los malos momentos te han servido para madurar y modelar tu personalidad, pero no asin
    no merecen en tu futuro ni un minuto más de tiempo!
    Venga ahora sal a la vida y vívela con intensidad que se lo merece!
    Un abrazo José de la Cruz

    ResponderEliminar
  7. Muchas gracias José. Ahora a hacer lo que me venga de gusto. Y de momento es seguir con mi afición a la escritura. Besos a toda la familia. Espero verte cuando vuelvas por España.

    ResponderEliminar